OGLĄDAJ TUTAJ

Shadow in the Cloud cda cały film online zalukaj vod gdzie obejrzeć

Czas trwania (co zwykle może być) zakończenia sezonu nagród autorytetów był od jakiegoś czasu nazywany „styczniowym wysypiskiem”: drugi, w którym studia, po wyczerpaniu swoich najbardziej zarozumiałych pułapek, czują się dobrze, wysyłając swoje najbardziej niesmaczne ofiary (czytaj: upiorność przy niskich wydatkach) dla świata. Ten termin jest w dużym stopniu rozsądny, że w ciągu pierwszych kilku miesięcy ich poszczególnych lat pojawiło się mnóstwo naprawdę okropnych thrillerów, ale również fałszywie przedstawił, jak wiele radości mogą sprawiać filmy w tym oknie. Oddalając się od stwierdzenia „przyzwoitych” filmów, kinomanom wreszcie pozwolono zdjąć odpowiednie ubrania, założyć dżinsy i wziąć zwykły cheddar. Możesz nie dostać mnóstwo suplementów, ale kto może sprzeciwić się przyzwoitej porcji tandetnego pożywienia?

Mówiąc delikatnie, nie był to zwykły rok dla filmów kinowych (a Oscary dopiero za cztery miesiące), ale jak dotąd jest taki sens, że wraz z nowym rokiem wszyscy będziemy mogli odpocząć na miejscu . Więc wydaje mi się, że w miarę upływu sezonu mogę odłożyć na bok stos grantów i obejrzeć głupi film o gremlinie.

W Shadow in the Cloud Chloë Grace Moretz wciela się w Maude Garrett, pilota wojskowego z czasów II wojny światowej, który podczas jednej nudnej i deszczowej nocy bardzo późno leci samolotem odlatującym z Nowej Zelandii *. Hotshoty w samolocie są oszołomione, że mają zaskakującego gościa (i do tego kobietę!), Ale Maude upiera się, że ma rozkaz wysłania tajnej paczki z pozycji wielkiego autorytetu. Zespół wysyła Maude do dolnej wieży, maleńkiej akrylowej bańki wiszącej pod samolotem, gdzie jest zmuszona wysłuchać szowinistycznych komentarzy swoich ostatnich członków załogi przez słuchawki. To zły sen na kilku poziomach, ale sytuacja zmienia się z okropnej w jeszcze bardziej okropną, gdy Maude zauważa… coś… pełzającego po spodniej stronie skrzydła. Kiedy Maude próbuje trzymać to razem, zarówno metaforycznie, jak iw prawdziwym sensie, jej sojusznicy zaczynają nabierać wątpliwości i zaczynają zastanawiać się, co jest naprawdę w tym przypadku, nalega, aby bronili.

Shadow in the Cloud jest wystarczająco sprytny, by kwalifikować się jako śpiewający ptak, bez przekraczania granicy i osiągania „wielkiego”. Jego najpiękniejszą próżnością jest zobowiązanie do trzymania Moretza – i kamery – w wieży przez główną część dwóch pierwszych aktów filmu. Przez większość filmu członkowie zespołu męskiego są skazani na wolne głosy, wykrzykując aluzje tam iz powrotem w cienkim zestawie słuchawkowym Maude. Podczas tego odcinka film w zasadzie ląduje gdzieś w pobliżu sceny kontenerowej i minionej dramaturgii radiowej (ciekawie, ostatni wpływ na inny gatunek bzdury, wspaniały rok temu The Vast of Night). To niezwykłe wykorzystanie Moretza, którego akcjami w zamian są jej szeroko otwarte oczy i wyrazista twarz (pomyślcie o scenie z Hugo, kiedy niespodziewanie wychodzi na film). W momencie, gdy sytuacja zaczyna się zwiększać, zmienia się to w niesamowitą historię o damach kontra. – składniki, ponieważ Maude jest zmuszona radzić sobie ze swoim zrujnowanym wyposażeniem, jej pochlebnymi (i na dłuższą metę wprost nieprzyjaznymi) podróżującymi przyjaciółmi, niebezpieczeństwo wrogich wojowników, a na końcu prawdziwej bestii. Jeśli nie ma szans, że film utrzymywał swoje przedłużenie tak zaangażowany przez cały czas trwania, może wejść w domenę niesamowitych małych filmów, które mogłyby.

Niestety, im bardziej historia się poszerza, tym mniej jej ograniczenia wydają się być wartościami. Szczyt, choć gęsty, ekscytujący, jest tragicznie przykładem przewyższającej możliwości aspiracji, a jego zielony ekran i plan CGI o niskich wydatkach w zasadzie wybrzuszają się w zagłębieniach. To samo w sobie nie dyskwalifikuje (ani też sposób, w jaki materiałoznawstwo tych scen nie jest nawet niewyobrażalne, jest to miazga, biorąc wszystko pod uwagę), jednak ma znaczenie dla filmu, który próbuje zrobić nadmierną liczbę rzeczy natychmiast. W miarę upływu czasu film uderza w kwestie feministyczne, które nie wydają się być zdobyte; Maude, choć przedstawiona jako „solidna”, nie jest tak wyraźnie opanowana, jak jej obsceniczni współpracownicy, których nieustanne gadanie o przestrzeni dyskowej staje się wyczerpujące (wina może być spowodowana przez znanego gówniarza Maxa Landisa, którego współautorem jest autor). Jest też sposób, w jaki film przeżywa przepełnienie ryzyka; kiedy Maude staje jednocześnie twarzą w twarz z gremlinem i jednostką japońskich zer oraz zepsutą mechaniką własnego samolotu, trudno jest monitorować, jakie naprawdę jest niebezpieczeństwo. Jestem naprawdę pewien, że bestię można naprawdę całkowicie opracować bez wpływu na dużą część fabuły, co z pewnością nie jest drobnym problemem w przypadku filmu o bestii.

W każdym razie naprawdę wolałbym nikogo nie odciągać od wypożyczenia tego filmu. Biorąc wszystko pod uwagę, jest poranek Nowego Roku; jeśli stale jest dzień, w którym musisz wypożyczyć głupi film o bestii, to jest to (podobnie będziesz pomagać utrzymać układ Coolidge After Midnight nad wodą podczas tego ostatniego etapu, dopóki wszyscy nie będziemy mogli spakować się tam z powrotem po naszym czasy snu). Shadow of the Cloud nie trafia w sedno, jeśli chodzi o znaczenie i nie trafia w nadzwyczajną niezgodę, ale jak na styczniowy film zrzutowy? Mógłbyś zrobić więcej godnego pożałowania.