OGLĄDAJ TUTAJ

Nauka spadania cda cały film online zalukaj vod gdzie obejrzeć

To nie powinno działać: w końcu to platoniczne spotkanie – urocze wśród czterech osób, które planowały rzucić się z londyńskiego dachu, gdzie wszyscy wpadają na siebie w szczególnie rozpaczliwy sylwester dla każdej z nich. Ale to działa: jako niesamowicie sardoniczny brytyjski humor (dla nas), jako coś, do czego można się przyczepić w obliczu nędzy (dla nich), jako aktualizacja, że ​​w porządku jest być schrzanionym w tym szalonym świecie, a że nie jesteś samotny w skłonności bezsilny w obliczu (dla wszystkich).

Jest zhańbiony telewizyjny talk-show Martina (Pierce Brosnan: The World’s End, Love Is All You Need), który jest zhańbiony pod każdym względem, a film nie wyobraża sobie czegoś innego. Jest Maureen (Toni Collette: The Way, Way Back, Fright Night), która jest wzięta za zdewastowaną kotkę przez załamanego Jess (Imogen Poots: That Niezręczny moment, Wygląd miłości), jednak sytuacja Maureen jest znacznie bardziej skomplikowana. . Jest też J.J. (Aaron Paul: Smashed, The Last House on the Left), który chce kopnąć w wiadro z powodu, który jest albo znacznie bardziej zrozumiały, albo znacznie mniej zrozumiały niż inni… na tyle, na ile może być jakikolwiek powód, dla którego chciałby się zabić powiedział, że jest jasne.

Może musisz być trochę szalony i zniechęcony, aby to zadziałało dla ciebie (będę policjantem być obojgiem), ale główny Pascal Chaumeil (Heartbreaker) i scenarzysta Jack Thorne – pracujący na podstawie powieści Nicka Hornby’ego – wydają się chodzić idealna granica między ograniczeniem prawdziwego problemu ze zdrowiem psychicznym a potraktowaniem tęsknoty za przebijaniem się jako metafory bzdur, z którymi wszyscy żyjemy: pieprzenie życia jest do dupy, rzeczy ogólnie nie potoczą się dobrze i tak wszystko na dobre… ale wciąż jest euforia do odkrycia i zabawna. Dla tej czwórki zaczyna się, gdy próbują odebrać sobie kontrolę nad medialną sensacją, jaką się stają – ktoś zdradza wszystko o swoim pakcie, aby nie zabijać się przynajmniej do Walentynek, i to jest wiadomość, ponieważ Martin jest już (nie) sławny, a ojciec Jessa (Sam Neill: Escape Plan, The Vow) jest posłem – i nawet to źle się kończy. Chodzi mi o to, że w przypadku, gdy nie można manipulować mediami w sposób, który wydaje się gwarantowany, aby zadbać o publiczną tęsknotę za sensacją, czy jest coś, do czego nie powinniście być cyniczni na tym świecie?

Lubię niezwykłe – jak na film – relacje tutaj, które pokazują nam wartościowe ludzkie skojarzenia, które nie są z natury romantyczne, i podoba mi się, że wszyscy mają swoje sprawy, a film nie stara się szczególnie ich przypodobać… jednak i tak kończą się tym, że są tak nieodwracalnie tak rozpoznawalni wadliwi. (Przyzwoicie też jest znowu zobaczyć Paula i Pootsa razem w przyjemnym filmie: to bardzo pomaga zmyć zły smak, jaki zostawili mi w ustach Need for Speed.) Mimo to pozostaje nam wers z melodia, którą JJ wyraził podczas swoich ponurych dni w zespole: „Nie przejmowałbym się bólem. Oczekiwanie mnie zabija”. To powinno być zabawne w swoim emocjonalnym niepokoju. Jednak jest to cudowne, jeśli chodzi o pieniądze.