OGLĄDAJ TUTAJ

Sputnik cda cały film online zalukaj vod gdzie obejrzeć

Opuszczenie przestrzeni, w której grasuje tylko zamglenie, było niezmiennie korzystnym miejscem dla producentów filmowych do budzenia niepokoju. Zwykle alarmy dotyczą asortymentu istot pozaziemskich, osieroconych zwierząt zapuszczających się samotnie w każdą część wszechświata. Oferując przetrwanie, stają się pasożytami ludzkich żywicieli, którzy je znajdują, podobnie jak zwierzę z Obcego Ridleya Scotta. Od czasu do czasu mieszanie jest korzystne. Najprawdopodobniej na tej podstawie, że pasożyty podążają za utajonym żywicielem, podczas gdy korzystna interakcja wymaga dwóch dynamicznych członków. Dodatkowo ostatni zaprasza na głębokie badanie mentalne, prosząc o coś od siebie: lęki, potrzeby i pragnienia.

Producent filmowy mógł ustawić tę sytuację w oderwanych granicach pomieszczenia, gdzie nieufność mogła się chwycić. Weź jednak pod uwagę możliwość, że taka historia została osadzona w kraju takim jak ZSRR podczas zimnej wojny. Tam, gdzie rekonesans i podejrzenia są tak regularne, jak wschodzące słońce, konstrukcja zawierałaby tyle samo informacji o specyficznym klimacie człowieka, co gospodarz. Sputnik, rosyjski pozaziemski element zwierzęcy Egora Abramenko, robi dokładnie to, badając kontrast między bestiami i legendami, aby uzyskać szokujący lęk science-fiction.

Film otwierają dwaj rosyjscy kosmonauci krążący wokół Ziemi w statku kosmicznym Orbita-4 w 1983 roku. Oficer Konstantin Veshnyakov (Piotr Fiodorow, oferujący kontrolowaną prezentację) i jego drugi pilot przebywali w kosmosie przynajmniej od dwóch miesięcy i przygotowują się do powrotu. Kiedy śpiewają melodie, para słyszy na zewnątrz trzask swojej obudowy. Kiedy ich pojemnik delikatnie spada na powierzchnię, dochodzi do niewypowiedzianej katastrofy, w wyniku której Konstantin wylewa krew, a jego oczy nabierają zupełnie ciemnego odcienia.

Kilka tygodni po fakcie, w Instytucie Braine AMS ZSRR, specjalista od układu nerwowego, Tatiana Yurievna (Oksana Akinshina), stoi na stanowisku wstępnym. Niezachwianie nieustraszona i rzadko przerywana, jest obwiniana o prawie uduszenie pacjenta. W momencie podjęcia decyzji między tolerowaniem zarzutów niedbalstwa a odbywaniem kary więzienia pozostaje z własnego wyboru. Rzadko martwiąc się o zakwaterowanie, zależy jej wyłącznie na właściwym wyborze, niezależnie od rezultatów. Jej sposób radzenia sobie z lekami przyciąga uwagę Semiradowa (Fedor Bondarczuk), nieznanego administratora fundacji egzaminacyjnej. Werbuje ją, by leczyła Konstantina – który, jak gwarantuje, doświadcza chaotycznej amnezji – z gwarancją nadarzającej się okazji. Okoliczność jest „zamierzona”, ponieważ Semiradow nie oferuje zapasów w zamówieniach, ponieważ „zamówienia nie są przekonujące dla wyjątkowo sprytnych osób”. Wróg radzieckiego sposobu myślenia, który służy filmowi, który bada nauki z przeszłości, naprawdę dobrze.

Sputnik wkracza jako zimnowojenne śledztwo dotyczące rozpoznania i nadzoru. W momencie, gdy Tatiana pojawia się w bazie – a nie fundacji w tradycyjnym sensie – Semiradow gwarantuje jej wejście do 90% biura. Pytanie pozostaje: co jest w pozostałych 10%? Poza tym nikt poza nim nie może faworyzować połączeń koordynowanych poza bazą. Tatianie łączy się z robakiem Yan Leonidovich Rigle (Anton Vasilev), dyrektorem badawczym zakładu. Para regularnie walczy o głowę, a większość konfrontacji dotyczy danych, które Konstantin ma prawo znać. Wśród ponurych granic kompleksu wojskowego, gdzie korytarze wiją się w ciemnych przestrzeniach, rejestrują się również kamery. Nigdy nie będzie miejsca, w którym Tatiana nie bada swojego ramienia, co zasadniczo wypełnia jako symbol ZSRR jako głównego stanu obserwacji.

Film science fiction Abramenko wkrótce zmienia się w brutalny element zwierzęcy, gdy Semiradov uczy Tatianę na temat harmonijnego outsidera mieszkającego w Konstantinie. Plan zwierzęcy jest fantastyczny, niecałkowicie zachęcający do korelacji z istotami pozaziemskimi w Dniu Niepodległości Rolanda Emmericha, poza tym znacznie szczuplejszy i grubszy. Oświetlenie filmu jest znakomite, naśladując wypłukane fałszywe odcienie pomarańczowego rozjaśnienia obecne w filmie z ostatniej połowy lat 70-tych.

Gdy Tatiana znajduje więcej danych na temat zwierzęcia, na przykład tego, z czego czerpie korzyści, Sputnik przekształca się w zabawę z zachowaniem etycznej jakości. Na przykład w jakimkolwiek momencie Tatiana przeciwstawia się postaci w sprawie ich wyjątkowo bezprawnych działań, ich reakcja jest taka: „Co mogłeś zrobić na moim miejscu? Nie mogę za to odpowiadać”. Po prostu podążają za prośbami. W miejscu, w którym porównuje się Konstantina jako publicznego świętego, który sam był głęboko ułomnym człowiekiem, Abramenko odnosi się do rozróżnienia między legendą a przestępcą. Co więcej, bez rujnowania wiele, to, czym zwierzę się odżywia, w większości łączy się z wcześniej wspomnianym pytaniem Sputnika.

Choć wydaje się być czarujący Sputnik Abramenko, są dziury. Po pierwsze, istnieje wątek poboczny, w tym włóczęga, który wywołuje ostatni zakręt demonstracyjny, który wydaje się być pięścią jak szynka. Działania Rigle’a podczas ostatniej demonstracji wyglądają źle, jeśli chodzi o pochodzenie postaci przez większość filmu. Podobnie Semiradowowi brakuje jakiejkolwiek głębi poza pozbawionym emocji socjopatą. Dodatkowo pełna idea harmonijnego połączenia Konstantina i outsidera jest regularnie nadmiernie korzystna. Biorąc wszystko pod uwagę, Akinshina szczególnie ucieka wraz z filmem. Pokazuje coś pod mroźnym chłodem swojej postaci na zewnątrz, blask, który utrzymuje nad wodą myśl o Tatianie, która czuje do Konstantina, nawet po wyjściu na jaw straszliwej prawdy.

Ostatnia demonstracja filmu: krwawiąca, nikczemna dyskusja lub morderstwo, to odpowiedź na to, co tworzy legendę. Co intrygujące, pośród uniwersalności radzieckiej konwencji, lęku, który reprezentował państwo i wypierania głębokiej jakości z żądań i triumfów, to indywidualna wola powiedzenia „trzymaj się” napędza działalność Sputnika. W momencie, gdy oparliśmy go o pokaźną, nieudolną partyturę Olega Karpaczowa, mrożące krew w żyłach zdjęcia Maxima Żukowa, które w pewnym momencie dają nam zwierzęce pov i alarmujący plan dźwiękowy, Sputnik Abramenko jest starannie wykonanym filmem science-fiction, równie niegodziwym i zaskakującym. , jak to testuje.