OGLĄDAJ TUTAJ

Zatoka zaginionych cda cały film online zalukaj vod gdzie obejrzeć

Zatoka zaginionych zdecydowanie nie jest cicha. Hipnotyzująca i fascynująca opowieść o tajemnicach, kłamstwach i miłości Zatoka zaginionych mówi wiele ze względu na mocny scenariusz autorstwa Caroline Goodall (która dodatkowo pełni rolę twórcy butów na ziemi), bogate i wymowne zdjęcia i konfigurację kreacji, fascynujące wystawy i zachwycająco zrealizowaną wizję szefowej Pauli van der Oest. Prawdziwy przewracacz stron w filmie, który otwiera sekret z urzekającą bułką tartą. Olga Kurylenko zapiera dech w piersiach jak dama popadająca w szał. Claes Bang startuje. Brian Cox jest zachwycający.

W istocie Zatoka zaginionych to romantyczna opowieść; romantyczna opowieść Willa i jego nowej małżonki Rosalind, gdy obserwuje, jak ich niegdyś nieskażone życie zaczyna się rozplątywać po wprowadzeniu ich dziecka, romantyczna opowieść ukryta w tajemnicy i wątpliwościach. Z wyraźnie pogarszającym się stanem psychicznym, Rosalind wkrótce znika wraz z ich dzieckiem i dwiema córkami (które obecnie czczą Willa) z wcześniejszego związku, zmuszając Will do odkrycia, dokąd się udali, jednak dlaczego; z jakiego powodu Rosalind jest tak udręczona, tak załamana i co skończyło się wysłaniem jej na krawędź w ten sposób. Zagłębiając się w jej przeszłość, Will zaczyna ujawniać wewnętrzne fakty, które ktoś bardzo starał się ukrywać, ale to, co na początku odkrył, nie wystarczy, aby zapobiec śmierci jego dziecka, śmierci, o którą Rosalind jest głównym podejrzanym. Wierny w swojej adoracji, będzie nieubłaganie wytrwały, aby dotrzeć do podstawy problemów Rosalind, niezależnie od tego, czy oznacza to znalezienie klucza i otwarcie sprawy Pandory z przeszłości, aby ją uwolnić.

Dostosowany przez Goodall z opowieści Lisy St. Aubin de Teran o podobnym imieniu, mistrz jest strukturą tego sekretu chłodzącego kręgosłup. Zapakowane w pewne zdumiewające, ekscytujące zakręty na drodze, znaki są wydawane w niewielkich ilościach, gdy oglądamy tę historię z punktu widzenia woli Claesa Banga. My, jako grupa ludzi, jesteśmy tak samo zapomniani, jak się wydaje, coś, co nie jest tylko odświeżające dla obserwatora, ale zdumiewające, gdy widzimy te dni, w których tłum tak często otrzymuje dane o postaciach na ekranie. nie mam. Uczymy się i widzimy tak, jak Will, czyniąc film niesamowicie fascynującym, zalewając nas historią, ich życiem i zainteresowaniami Willa Sherlocka.

Nakręcony na miejscu we Włoszech, szefowa Paula van der Oest i operator Guido van Gennep nie tylko przekazują film ukazujący doskonałość i cud europejskich dzielnic, zwłaszcza samą Zatokę Silence w Ligurii we Włoszech, ale te obszary odgrywają rolę w historii struktury i stać się własnymi postaciami. Szczególnie udane, ponieważ aparaty narracyjne to retrospekcje. Kawałki minut zamiast długich opisowych retrospekcji, jednak w przypadku jednej ciemnej i białej wizji kulminacyjnej w trzeciej demonstracji te „minuty Kodaka” są wskazywane dynamicznie, a nie często oczekiwana symbolika rozmyta lub uwarunkowana sepią, z którą zazwyczaj współpracujemy przy tej strategii. Wybierając tę ​​żywotność, van der Oest w sposób pośredni ujawnia nam, że każda sekunda jest wciąż tak krucha, gryząca i nowa, jak gdyby wydarzyła się wczoraj; udręka lub wspomnienie wcale nie zatarły się.

Jako Will, Claes Bang jest niesamowity jako członek rodziny i ojciec. Nie widzieliśmy tego wcześniej u niego i jest wspaniały; ciepły, radosny, dodający sił, ojcowski, wystarczająco dziecinny, by wywołać śmiech dzieciaków, będąc jeszcze „ojcem” z bliźniaczkami młodymi damami i dzieckiem Amadeo. Jednak jest jeszcze Olga Kurylenko. Nie pamiętam, żebym widziała ją w roli bez makijażu lub charakterystycznego wyglądu, na przykład ten, ale tutaj jako Rosalind jest nowa, energiczna, wyzwolona – prawie jak w klimacie wolnej miłości z lat 60. A potem łączysz je razem. Łatwa prostota. Van der Oest w mgnieniu oka przygotowuje scenę z Willem i Rosalind, budując od początku w Ligurii naukę między Bankiem i Kurylenkiem. Oglądanie ich w tej scenerii to prawdziwy raj, dodatkowo w dużej mierze dzięki soczewkowaniu van Gennepa, które w przenośni odnosi się do energetyzującej i entuzjastycznej nowej miłości. Zatoka i miasto są już dawno czarujące i pełnią rolę bohaterów tej historii. Co więcej, woda, sama zatoka, jest praktycznie chrzcielna, co, jak widzimy w filmie, alegorycznie oczyszcza występki i tajemnice przeszłości. (A może z drugiej strony, prawda?) Jest po prostu fantazyjne uczucie doskonałości i rozwijającej się miłości między Willem i Rosalind.

Jednak, jak wszyscy wiemy, najlepsze fantazje – na przykład te Braci Grimm – są bardzo nudne, a ta fantazja Willa i Rosalind absolutnie kieruje się ku zającemu otwarciu mroku dość szybko. . . ponadto zaczyna się od Roz i wprowadzenia Amadeo. To, czego doświadcza, jest wyraźnie znacznie większe niż lęk poporodowy. Zaczynamy uważać ją za taką, która przechodzi od porcelany do nowego wyglądu, do bezbarwnych i pustych policzków, z matowymi cieniami i wgłębieniami wokół oczu; prawie gnijący szkieletowy wygląd, który koordynuje jej psychologiczną zgniliznę. Co więcej, mamy wolę, uwielbiającą i silną, ale oszołomioną. Widok Kurylenko w Bel Reve nad oceanem, gdy Rosalind przeżywa totalną maniakalną przerwę, jest szokujący. Akceptowalne, przerażające, godne ubolewania. Co więcej, zachęca cię prawie do punktu fiksacji, aby dowiedzieć się więcej, zdać sobie sprawę, co ją do tego skłoniło.

Goodall sadzi tyle małych bułek tartych, że na wypadek, gdyby ktoś był sprytny, ścieżka do początków przeszłości ukazuje się niemal natychmiast. Widzimy, jak Rosalind bierze tabletki lub coś podobnego, ukrywając to przed Willem. Słyszymy, jak jej ojciec, Milton, nieustannie przechwalający się swoimi dniami w sieci wiedzy, ale chwaląc się praktycznie jak subtelna prowokacja z powodu subtelności wokalnej, którą tylko Brian Cox może wnieść na front. Kosztowne, doskonałe ozdoby są przedstawiane Rosalind na przyjęciu dla dzieci po urodzeniu dla Amadeo. Po odejściu Amadeo wydają się kupy pieniędzy i wyprodukowanych papierów. Candy, dozorca znika w najostrzejszej sekundzie podczas znikania Rosalind. Kluczowa fabuła się skupia? MacGuffins? Wszystko ożywia zwątpienie i dwuznaczność, zalewając coraz głębszą w tej historii.

A potem są bliźniaczki Rosalind z jej wcześniejszego związku. Po zniknięciu z matką obserwujemy je razem na surowych wybrzeżach Bel Reve, ubranych tak samo w pasiaste, chore dopasowane sukienki, prosząc o zsunięcie wózka razem, ustawionych obok siebie w różnych ujęciach. Przypominało to spojrzenie na okropnych bliźniaków w Lśnieniu. Tak czy inaczej, dobrze radzi sobie w tworzeniu dwuznaczności w przypadku małego Amadeo. Czy młode damy wrzuciły go do morza? Zmiażdżyć jego głowę o skały? Zazdrosny o miejsce? Idealnie skonfigurowany z podstawowego punktu widzenia, który został właśnie ulepszony przez soczewkowanie van Gennepa, szczególnie z holowaniem kamery, uzupełniony dodatkowo o chwalebny plan dźwiękowy, który zajmuje przestrzeń dźwiękową z wypadkiem fal na skałach.

Jednak to sceny z Coxem jako Miltonem przenoszą Zatoka zaginionych na następny poziom. Skutecznie oczarowany noir-ish kręgosłupem i pogłębiającymi się tajemnicami, poza tym, że rozkoszujemy się szalonymi podstępami Miltona z powodu egzekucji Coxa, ale one przenoszą historię i dramatyczne okoliczności i logiczne wyniki wewnątrz. Jest to również kulminacyjna scena z Coxem i Bangem, która w pełni przedstawia możliwości twórcy kreacji Harry’ego Ammerlaana, ponieważ jego plan pokoju w domu Miltona wiele mówi, charakteryzując postacie, łącząc przeszłość z teraźniejszością. Kawałki szkła i lustra, wszystkie zawieszone razem jak dzwonki wietrzne lub masa dzwonków wietrznych, są bezbłędnością, alegorycznie wypełniając się jako połamane fragmenty postaci. Zepsute kawałki życia. Odbicie, gdy poruszają się z powodu delikatnego wiatru wpadającego przez okno, a światło odbija się od każdego elementu, jest wyjątkowe. Wycofane kamery skierowane są dalej, obejmując psychozy. Zwykłe zasłony z organzy za Miltonem, oświetlone tak, że widzimy za nim cienie i ten chłodny, lodowaty szmer wody koordynujący odcień farby na rozdzielaczu zdumiewa. Champion to obraz wiszący w holu, który widzimy, gdy Will wchodzi do pokoju; tygrys stojący obok, gotowy do skoku lub polizania kotletów podczas jego następnej wyśmienitej kolacji. Boski. Organizacja tej sceny jest również bajecznie zakończona planem dźwiękowym – brzęczenie luster i szkła, wyładowanie, ledwo zauważalne kroki. Podziękowania dla kierownika redakcji dźwięku Alexa Booya i jego grupy. Następnie uwzględnij fałszywe refleksje dotyczące rozstrzygających dowodów i tego, kto je zakończył. Całkowicie skrojona i prowadzona przez redaktorów Paula Tothilla i Sandrę Vos, cała ta seria jest doskonałą ilustracją całkowicie wyczuwalnego wrażenia gryzienia paznokci, czegoś, co działa do tego limitu od początku filmu.

Samo zarezerwowanie filmu w Zatoce zaginionych przynosi opowieść w obie strony. Po raz ostatni chwytając analogię, van der Oest pozostawia nas w rękach naszych własnych gadżetów, naszych własnych sekretnych zdolności adresowania, co sprawia, że ​​w każdym razie, gdy zostaną ujawnione, są uprzywilejowanymi spostrzeżeniami, które są w rzeczywistości całkowicie odkryte. Odpowiednia odpowiedź? Jak mówi Rosalind: „Ćśś. Jesteśmy w Zatoce zaginionych”.